Gdybym wiedział, jak to się skończy, nigdy bym nawet nie spróbował – mówią osoby uzależnione. Czy nie lepiej tego uniknąć? Temu służy nasz program profilaktyki uzależnień. Chcemy docierać do dzieci i młodzieży, zanim pójdą drogą donikąd: mądrze wyjaśniać; pozwalać, aby mogły uczyć się na błędach innych; dawać prawdziwy wybór i prawdziwą świadomość konsekwencji. Pomóż nam to robić.

Wpłać swój dar na konto zbiórki publicznej:

Chrześcijańska Służba Charytatywna
ul. Foksal 8
00-366 Warszawa
54 1240 1994 1111 0010 3162 7042

z dopiskiem "Profilaktyka uzależnień"

Zachęcamy do skorzystania z formularza przelewu on-line.

Narkomania

Powody, dla których młodzi ludzie sięgają po narkotyki, są różne. Szukanie sposobu na nudę, potrzeba silnych wrażeń, chęć spróbowania tego, co nieznane i niedozwolone, swoiście rozumiana „moda” czy wreszcie uleganie presji rówieśników. U podstaw rozwoju tego nałogu leżą jednak przede wszystkim nieprawidłowe relacje rodzic–dziecko. To brak wsparcia emocjonalnego ze strony najbliższych przyczynia się do toksycznego wpływu grupy rówieśniczej i narkotykowych ucieczek od problemów. Rozpaczliwa potrzeba akceptacji, poczucie wyobcowania i zagubienia powodują chęć dołączenia przynajmniej do grupy narkotyzujących się – do tego nie trzeba przecież żadnych specjalnych umiejętności. Poczucie bycia niekochanym, niechcianym i bezwartościowym wywołują pragnienie odgrodzenia się od przykrej rzeczywistości. Narkotyki są dla tych osób szczególnie atrakcyjne i zgubne zarazem – wyzwalają w nich na moment cechy, których im brakuje na co dzień, np. pewność siebie, poczucie siły, odwagę; sprawiają na chwilę, że problemy wydają się odległe i mało istotne. Po prostu zagłuszają strach.
Prowadzi to jednak do mechanizmu błędnego koła – narkotyki nie tylko nie rozwiązują istniejących trudności, ale rodzą kolejne, na dodatek poważniejsze. Taka ucieczka przed samym sobą i światem skutkuje jeszcze dotkliwszym wstydem, bólem życia i nienawiścią do samego siebie. Kiedy narkotyk staje się niezbędny, by funkcjonować (kiedy jego brak zaczyna fizycznie boleć a stan odurzenia – być „normą”), dochodzi do wyniszczenia ciała i psychiki. Pojawia się depresja, dodatkowo wymuszająca zażycie substancji, oraz myśli samobójcze. Człowiek staje się „wrakiem” niezdolnym do normalnego życia – bez pomocy innych czeka go śmierć. Dlatego tak ważne dla nas jest uświadamianie dzieciom i młodzieży, jaki jest efekt końcowy i prawdziwa cena sięgania po narkotyki.

Alkoholizm

Jest bardzo podstępną chorobą, a nieleczony prowadzi do śmierci. Zaczyna się przyjemnie. Po wypiciu alkoholu „znikają” problemy, które nas dręczą, smutek czy skrępowanie zastępują rozluźnienie i dobry humor. Ten nieśmiały staje się duszą towarzystwa, ten mało interesujący – ciekawy i dowcipny. Alkoholizm kończy się jednak poważnymi problemami w szkole czy pracy (nawet jej utratą), konfliktami w rodzinie (przemocą fizyczną i psychiczną wobec najbliższych) czy nawet jej rozpadem, problemami z prawem, zadłużeniem. Bywa, że wywołuje marskość wątroby i inne, często śmiertelne jej schorzenia, ciężkie choroby nerek, serca, układu pokarmowego.
Początkowe picie towarzyskie, wiążące się z przyjemnymi reakcjami, kończy się stopniową utratą kontroli nad jego spożywaniem. Alkohol już w niczym nie pomaga, teraz wywołuje jedynie dodatkowe, z czasem coraz poważniejsze uciążliwości i problemy w życiu, a mimo to coraz trudniej przestać jest pić. Poważne ostrzeżenie stanowi moment, gdy człowiek zaczyna szukać okazji do wypicia, „planuje” pod tym kątem swoje życie. Pojawiają się tzw. palimpsesty („urwania filmu”) – nie pamięta się, co się robiło pod wpływem alkoholu, a to z kolei wywołuje następnego dnia zdenerwowanie i wstyd.
W kolejnej, tzw. krytycznej (ostrej) fazie alkoholizmu już po jednym kieliszku rodzi się potrzeba (by nie rzec przymus) dalszego picia. Jeszcze częściej występują palimpsesty. Na tym etapie człowiek odczuwa jeszcze wstyd. Usiłuje więc sobie z nim „radzić”, np. izolując się od innych; przekonując siebie, że nadal panuje nad piciem; czasami nawet podejmując mniej lub bardziej krótkotrwałą abstynencję. Rosnąca utrata szacunku dla samego siebie wywołuje jednak coraz większe rozdrażnienie i agresywność.
W przewlekłej fazie choroby alkoholowej radykalnie obniża się tolerancja na alkohol. Jednoczenie zaczyna się picie ciągłe, często od samego rana. Nie ma już znaczenia, gdzie to się robi i z kim. Giną resztki wstydu, a stan upicia może trwać tygodniami, do momentu powstania zatrucia alkoholowego. Pojawiają się objawy tzw. zespołu abstynencyjnego: wymioty, nudności, drżenie, osłabienie, zaburzenia łaknienia i snu, biegunki, poty, lęki, kołatanie serca, często przechodząc w psychozy alkoholowe. Alkohol staje się jedynym sensem i celem życia. Jego długotrwałe spożycie powoduje stopniową degenerację emocjonalną i moralną, zaburzenia procesów myślowych, szeroko rozumiane zaburzenia popędu seksualnego.
Alkoholizm najlepiej jest leczyć we wcześniejszych fazach, tak aby uniknąć piekła dojścia do dna. Zaprzestanie picia, tego złudnego leku na całe zło, to dopiero pierwszy krok w terapii. Potem osoba uzależniona i tak musi zrobić to, przed czym kiedyś się cofnęła, co zastąpiła „prostym rozwiązaniem” – alkoholem; musi zmierzyć się ze swoimi problemami związanymi z funkcjonowaniem psychicznym i społecznym.

Nikotynizm

Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organization – WHO) informuje, że osoby, które zaczęły palić jako nastolatki (dotyczy to 70% przypadków) i palą przez 20 lat lub dłużej, będą żyć o 20 lat krócej niż te, które nigdy nie paliły. Ze względu na rangę problemu WHO uznała uzależnienie od tytoniu za odrębną jednostkę chorobową, wymagającą właściwego rozpoznania i leczenia.
Współczesna kardiologia odnotowała w nieodległej przeszłości bardzo optymistyczny przykład zmniejszenia się zapadalności na schorzenia układu krążenia – w latach 1970-90 w USA spadło występowanie tych chorób o około 20%. Ten pozytywny efekt spowodowała głównie zmiana stylu życia osób badanych. Trzy zasadnicze filary tej zmiany to: zaprzestanie palenia papierosów, właściwe odżywianie oraz aktywność fizyczna. Są to jednocześnie najważniejsze, poddające się naszej kontroli, czynniki ryzyka choroby wieńcowej, zawału serca oraz udaru mózgu.
Nawyki takie jak palenie papierosów, dieta wysokotłuszczowa i ograniczona aktywność fizyczna początkami sięgają zwykle dzieciństwa i młodości. Uzasadnione jest zatem skierowanie intensywnej edukacji zdrowotnej do młodego pokolenia. Dlatego też już wśród dzieci i młodzieży promujemy życie bez papierosów.
Choć nałóg ten pozornie wydaje się mniej wyniszczający, bo jego negatywne konsekwencje są zwykle odroczone w czasie, powoduje silne uzależnienie fizyczne i trudno go porzucić.

Jak pomagamy

Organizujemy w szkołach spotkania z uczniami. Podczas nich rozmawiamy z młodzieżą o szkodliwości używek i dramatycznych skutkach uzależnienia; prezentujemy filmy edukacyjne dotyczące tej tematyki. Prowadzimy zajęcia warsztatowe, podczas których wspólnie z nastolatkami szukamy przyczyn sięgania po papierosy, alkohol i narkotyki oraz sposobów radzenia sobie z nimi. Nasze działania pomagają nie tylko uświadomić sobie, jak poważne niebezpieczeństwa wiążą się z używkami, ale też to, że wybieranie „prostych rozwiązań” jest pozbawione sensu. Podczas leczenia uzależnienia trzeba bowiem zmagać się nie tylko z nałogiem, lecz także z problemami, które leżały u podstaw sięgnięcia po substancje psychoaktywne.

Na co przeznaczamy darowizny na profilaktykę uzależnień

Za pieniądze wpłacone na ten projekt organizujemy prelekcje i warsztaty w szkołach, zakupujemy materiały dydaktyczne i edukacyjne, pokrywamy koszty wynagrodzenia terapeutów uzależnień, psychologów, lekarzy, którzy prowadzą prelekcje i warsztaty w szkołach (zwykle jednak są oni wolontariuszami).